Stacking Overdrive με Booster

Οδηγός για Gain και Τόνο

Το stacking — δηλαδή η χρήση overdrive και booster πεταλιών μαζί — είναι μια από τις πιο δημιουργικές τεχνικές για να διαμορφώσεις τον ήχο σου. Είτε παίζεις blues, doom, rock ή metal, η σωστή στοίβα πεταλιών μπορεί να σου δώσει πλούσιο τόνο, δυναμική απόκριση και έλεγχο του gain.

Μπορείς να χρησιμοποιήσεις και φτηνά πετάλια ή να φτιάξεις τα δικά σου αλλά ξεκίνα με μια σωστή τροφοδοσία ρεύματος. Όσο πιο καλή είναι η τροφοδοσία που έχεις τόσο καλύτερα θα ακούγεται και το κύκλωμα που χρησιμοποιείς και καλό δεν σημαίνει απαραίτητα και ακριβό. 

Tip

(Όταν κάνεις ρυθμίσεις και ακούσεις κάτι που σου αρέσει σημείωσε τις ρυθμίσεις σου.)

   Τι είναι το Stacking;

Το stacking σημαίνει ότι χρησιμοποιείς δύο ή περισσότερα πετάλια gain (π.χ. overdrive, booster, distortion) στη σειρά, ώστε το ένα να επηρεάζει το άλλο. Το αποτέλεσμα είναι πιο σύνθετος ήχος, με δυνατότητα να ελέγχεις την παραμόρφωση, την ένταση και το EQ σε διαφορετικά στάδια.

Παράδειγμα κυκλώματος με αυτή τη δυνατότητα ενσωματωμένη είναι το King of Tone από τον Analogman με δυο επιλέξιμα στάδια overdrive. 

   Πώς λειτουργεί το Overdrive + Booster Stack

Σειρά	Αποτέλεσμα
Booster → Overdrive	Το booster “σπρώχνει” το overdrive για περισσότερο gain και κορεσμό
Overdrive → Booster	Το booster αυξάνει την ένταση χωρίς να αλλάζει τον χαρακτήρα του overdrive

Η πρώτη επιλογή είναι ιδανική για solos και πιο “βρώμικο” ήχο. Η δεύτερη για καθαρότερο boost και headroom.

 Παραδείγματα Πεταλιών

Τύπος	Πετάλια
Overdrive	Ibanez TS9, Boss BD-2, DOD 250, EHX Crayon
Booster	TC Spark, MXR Micro Amp, Xotic EP Booster

  Ρυθμίσεις για Δοκιμή

   Doom / Sludge Stack

• Booster: Gain ~9, Level ~3

• Overdrive: Gain ~8–10, Tone ~8 o’clock

• Αποτέλεσμα: Saturated fuzz-like doom tone με ambient βάθος

   Blues / Rock Stack

• Booster: Gain ~12, Level ~2

• Overdrive: Gain ~5–6, Tone ~12 o’clock

• Αποτέλεσμα: Warm crunch με δυναμική απόκριση

  Tips για Stacking

• Stack pedals με διαφορετικό χαρακτήρα (π.χ. mid-hump + transparent) για πιο ενδιαφέρον ήχο

• Ρύθμισε το gain χαμηλά και στα δύο πετάλια για πιο μουσική παραμόρφωση

• Πειραματίσου με τη σειρά — μερικές φορές το “ανάποδο” δίνει καλύτερο αποτέλεσμα 

Για παράδειγμα DOD 250 > TS 808 έχει καλό αποτέλεσμα, το ανάποδο δεν ακούγεται καλά.

 

Η Ιστορία του Fuzz Pedal

Η ιστορία του fuzz είναι σχετικά μεγάλη αλλά εγώ το γνώρισα την δεκαετία του 80 καθώς ήταν το μόνο πετάλι παραμόρφωσης που μπόρεσα να βρω εκείνη την εποχή. 'Έμοιαζε με ιπτάμενο δίσκο και ήταν γερό, βαρύ και καλοφτιαγμένο αλλά τα transistor ήταν ευαίσθητα στις συχνότητες των ραδιοερασιτεχνών της εποχής και όταν άνοιγες το volume της κιθάρας να παίξεις κανένα ριφ είχες υπόκρουση με κλαρίνα και βιολιά και αφιερώσεις. Αν ανοίξει κοντά σου ένας πομπός  στα 1000 watt θα καταλάβεις τι περιγράφω. Αργότερα βγήκαν και τα πρώτα παράνομα ραδιοταξί και άκουγες και τις κλήσεις από τα cb.  Εκείνη την εποχή λοιπόν ξεκίνησα το diy και το ψάξιμο με τα ηλεκτρονικά εφέ αλλά το γέλιο που κάναμε με το fuzz face δεν ξανάγινε. 

Ως προς τον ήχο του σαν πετάλι ξεχώριζε από τον τρόπο που καθάριζε  αλλά και από το κράτημα του ήχου όταν άνοιγες το volume της κιθάρας δίνοντας μεγάλη ποικιλία ήχων και έκφρασης και δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιείται ακόμα από αρκετούς κιθαρίστες.

FUZZ  

Οι πρώτες Πειραματικές Παραμορφώσεις (1940s–1950s)

Το fuzz γεννήθηκε από λάθη και παραμορφώσεις της ενίσχυσης. Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και στις αρχές του ’50, κιθαρίστες και ηχολήπτες παρατηρούσαν παραμορφώσεις (breakup).

Η πρώτη «ελεγχόμενη» λύση ήρθε το 1961 με το Gibson Maestro FZ-1 Fuzz-Tone, το οποίο προσπάθησε να μονιμοποιήσει αυτήν την κοκκώδη παραμόρφωση.

Οι πρώτες εκδόσεις του Fuzz Face, από το 1966 μέχρι το 1969, χρησιμοποιούσαν τρανζίστορ γερμανίου AC128 και NKT275 και ήταν ασταθές στις θερμοκρασίες αλλά με πιο μαλακό ήχο.

Από το 1969 άρχισαν να χρησιμοποιούν τρανζίστορ πυριτίου, πλαστικά BC183LS, ενώ αργότερα τρανζίστορ μεταλλικού περιβλήματος BC108CS με αποτέλεσμα το κύκλωμα να είναι πιο σταθερό αλλά ο ήχος πιο σκληρός. 

Τι χαρακτηρίζει το Fuzz Face:

• Χρησιμοποιεί τρανζίστορ γερμανίου (ή πυριτίου σε νεότερες εκδόσεις) για να δημιουργήσει την χαρακτηριστική "fuzz" παραμόρφωση.

• Το κύκλωμα είναι μη γραμμικό, με έντονη παραμόρφωση και κορεσμό.

• Έχει απλή αρχιτεκτονική: δύο τρανζίστορ, μερικές αντιστάσεις και πυκνωτές — σχεδιασμένο για να παραμορφώνει σκόπιμα το σήμα της κιθάρας.

Δεκαετία του εξήντα (1965–1968)

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, το fuzz ήταν το μοναδικό πετάλι παραμόρφωσης που υπήρχε. 

•  1965: Vox Tone Bender MkI – το πρώτο εμπορικό fuzz με germanium transistor.
•  1966: Arbiter/Fuzz Face – το fuzz του Jimi Hendrix, με μινιμαλιστικό κύκλωμα και έντονη «συμπίεση».
•  1967: Dallas-Arbiter Tone Bender MkII και Sola Sound Tone Bender – οι πρώτες βρετανικές παραλλαγές που έκαναν το fuzz must-have εφέ.